Projekt Edukacyjny w Gimnazjum

Rozporządzenie MEN z dnia 20 sierpnia 2010 r.:
§ 21a. 1. Uczniowie gimnazjum biorą udział w realizacji projektu edukacyjnego.
2. Projekt edukacyjny jest zespołowym, planowym działaniem uczniów, mającym na celu rozwiązanie konkretnego problemu, z zastosowaniem różnorodnych metod.
3. Zakres tematyczny projektu edukacyjnego może dotyczyć wybranych treści nauczania określonych w podstawie programowej kształcenia ogólnego dla gimnazjów lub wykraczać poza te treści.

Tablica Interaktywna

Tablica interaktywna.......... Nowoczesny sprzęt wspomagający pracę nauczyciela na lekcji. Czy trzeba się jej bać? Absolutnie nie. Jak ją obsługiwać? Po prostu: jak ekran dotykowy. Zamiast klikać myszką po ekranie komputera siedząc przy biurku, robimy to samo przy tablicy. Możemy używać dodanych pisaków. Są też tablice, do obsługi których pisaki nie są potrzebne. Możemy po prostu używać własnych rąk. Zapewniam, że ten sposób pracy bardzo podoba się uczniom. Dodatkowo wykorzystanie multimediów, z czym chyba w obecnej szkole nie powinno być problemów, uszczęśliwia dzieci wyjątkowo. Dla nauczycieli, którzy uczą danego przedmiotu w kilku równoległych klasach polecam skorzystanie z możliwości nagrania całej lub części lekcji wykorzystującej tablicę w jednej klasie i odtwarzanie z komentarzem w pozostałych.
Ja również wykorzystuję tablicę coraz częściej w pracy z uczniami ku ich ogromnej radości.
Czego życzę wszystkim!!!

Nowy Egzamin Gimnazjalny

W bieżącym roku szkolnym uczniowie obecnych klas trzecich gimnazjum przystąpią do egzaminu gimnazjalnego według nowych zasad.

Egzamin, jak dotychczas, będzie składał się z trzech części – humanistycznej, matematyczno-przyrodniczej i z języka obcego nowożytnego. Jego wyniki będą natomiast wyrażane, co jest nowością, dla zadań z każdego z pięciu bądź sześciu zakresów:

• język polski
• historia i wiedza o społeczeństwie
• matematyka
• przedmioty przyrodnicze
• język obcy nowożytny na poziomie podstawowym
• język obcy nowożytny na poziomie rozszerzonym

            Język obcy nowożytny na poziomie rozszerzonym będą pisali uczniowie, dla których nauka tego języka jest kontynuacją nauki rozpoczętej w szkole podstawowej. Przy rekrutacji do szkół ponadgimnazjalnych będzie brany pod uwagę wynik egzaminu, jaki uczniowie uzyskali na poziomie podstawowym.

       Na uwagę zasługuje również fakt rozdzielenia części humanistycznej na dwa egzaminy (I- język polski, II - historia i wiedza o społeczeństwie), jak również części matematyczno - przyrodniczej także na dwa egzaminy (I - przedmioty przyrodnicze, II - matematyka).

Nowością jest sposób podawania wyników. Otóż uczniowie otrzymają wyniki procentowe oraz wyniki podane w centylach. Zapewne pomogą im one w ocenie swoich szans na przyjęcie do szkoły jaką wybrali.

Specyficzne Trudności w Uczeniu Się - Dysleksja.

Według "SŁOWNIKA WSPÓŁCZESNEGO JĘZYKA POLSKIEGO" termin "dysleksja" oznacza: "trudności w nauce czytania spowodowane po części czynnikami dziedzicznymi, po części emocjonalnymi i pedagogicznymi".

Odmiany dysleksji:

• dysortografia - trudności w opanowaniu poprawnej pisowni
• dysgrafia - trudności w pisaniu
• hiperdysleksja - trudności w czytaniu ze zrozumieniem
• dyskalkulia - specyficzne trudności w uczeniu się matematyki

Trzy typy dysleksji ze względu na dominujące zaburzenie:

• dysleksja typu wzrokowego, gdzie występują przede wszystkim zaburzenia percepcji wzrokowej i pamięci wzrokowej
• dysleksja typu słuchowego, u podłoża której leżą zaburzenia percepcji słuchowej i pamięci słuchowej powiązane często z zaburzeniami językowymi
• dysleksja integracyjna - rozpoznawana jest wówczas, gdy rozwój funkcji percepcyjnych, badanych w izolacji jest zgodny z wiekiem, natomiast zaburzony jest proces integrowania bodźców napływających z różnych zmysłów.

(Wojciech Brejnak "Dysleksja" Wydawnictwo Lekarskie PZWL Warszawa 2003)

Kilka Słów o Ocenianiu Kształtującym

Ocenianie kształtujące staje się w Polsce coraz bardziej popularne. W głównej mierze polega ono na dawaniu uczniowi informacji o jego postępach w nauce.  Pozwala mu bardziej świadomie brać odpowiedzialność za swoje postępy w nauce. Zastosowanie tego sposobu oceniania ma również wpływ na lepszą współpracę ucznia z nauczycielem. Niestety wymaga również dużo większego zaangażowania nauczyciela, ale spodziewane efekty powinny ten wysiłek wynagrodzić.
Ocenianie kształtujące można wprowadzać na każdym etapie edukacyjnym i na każdym przedmiocie.

Pomoc psychologiczno-pedagogiczna w przedszkolach, oddziałach przedszkolnych w szkołach podstawowych, w gimnazjach, szkołach specjalnych, oddziałach specjalnych w szkołach ogólnodostępnych i placówkach od 1 września 2011 roku

Od 1 września 2011 roku ulega zmianie organizacja i udzielanie pomocy psychologiczno – pedagogicznej dzieciom i młodzieży ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi przedszkolach, oddziałach przedszkolnych w szkołach podstawowych, w gimnazjach, szkołach specjalnych, oddziałach specjalnych w szkołach ogólnodostępnych i placówkach.

Ministerstwo Edukacji Narodowej w Rozporządzeniu przedstawiło katalog potrzeb wynikających m.in.:

1) z niepełnosprawności

2) z niedostosowania społecznego

3) z zagrożenia niedostosowaniem społecznym

4) ze szczególnych uzdolnień

5) ze specyficznych trudności w uczeniu się

6) z zaburzeń komunikacji językowej

7) z choroby przewlekłej

8) z sytuacji kryzysowych lub traumatycznych

9) z niepowodzeń edukacyjnych

10) z zaniedbań środowiskowych związanych z sytuacją bytową ucznia i jego rodziny, sposobem spędzania czasu wolnego, kontaktami środowiskowymi

11) z trudności adaptacyjnych związanych z różnicami kulturowymi lub ze zmianą środowiska edukacyjnego, w tym związanych z wcześniejszym kształceniem za granicą.

Identyfikację potrzeb uczniów mają za zadanie przeprowadzić nauczyciele, wychowawcy grup wychowawczych i specjaliści (psycholodzy, pedagodzy, logopedzi i doradcy zawodowi) podczas pracy z uczniem.

W szkole pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest udzielana uczniom w formie:

1) klas terapeutycznych;

2) zajęć rozwijających uzdolnienia;

3) zajęć dydaktyczno - wyrównawczych;

4) zajęć specjalistycznych: korekcyjno-kompensacyjnych, logopedycznych, socjoterapeutycznych oraz innych zajęć o charakterze terapeutycznym;

5) zajęć związanych z wyborem kierunku kształcenia i zawodu oraz planowaniem kształcenia i kariery zawodowej — w przypadku uczniów gimnazjum i szkół ponadgimnazjalnych;

6) porad i konsultacji.

Dyrektor szkoły, przedszkola, placówki tworzy zespół składający się z nauczycieli, wychowawców grup wychowawczych oraz specjalistów, którego zadaniem jest planowanie i koordynowanie udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej uczniowi ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi.

Do zadań zespołu należy:

1) ustalenie zakresu, w którym uczeń wymaga pomocy psychologiczno-pedagogicznej z uwagi na indywidualne

potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne, w tym szczególne uzdolnienia;

2) określenie zalecanych form, sposobów i okresu udzielania uczniowi pomocy psychologiczno-pedagogicznej,

z uwzględnieniem indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia,

a w przypadku ucznia posiadającego orzeczenie lub opinię, o których mowa w § 19 ust. 2 pkt 1 — także z uwzględnieniem zaleceń zawartych w orzeczeniu lub opinii;

3) zaplanowanie działań z zakresu doradztwa edukacyjno- zawodowego i sposobu ich realizacji — w przypadku ucznia gimnazjum i szkoły ponadgimnazjalnej.

Zespół zakłada i prowadzi kartę indywidualnych potrzeb ucznia, zwaną dalej „kartą. Karty nie zakłada się dla ucznia posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego.

Karta zawiera:

1) imię (imiona) i nazwisko ucznia;

2) nazwę przedszkola lub szkoły oraz oznaczenie grupy lub oddziału, do którego uczeń uczęszcza;

3) informację dotyczącą:

a) orzeczenia o potrzebie indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego, orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania lub opinii poradni psychologiczno- pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej — z podaniem numeru i daty wydania orzeczenia lub opinii,

b) potrzeby objęcia ucznia pomocą psychologiczno - pedagogiczną stwierdzonej w wyniku przeprowadzonych

działań pedagogicznych, o których mowa w § 18 ust. 1;

4) zakres, w którym uczeń wymaga pomocy psychologiczno - pedagogicznej z uwagi na indywidualne potrzeby rozwojowe i edukacyjne oraz możliwości psychofizyczne;

5) zalecane przez zespół formy, sposoby i okresy udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej;

6) ustalone przez dyrektora przedszkola lub szkoły formy, sposoby i okresy udzielania pomocy psychologiczno -

pedagogicznej oraz wymiar godzin, w którym poszczególne formy pomocy będą realizowane;

7) ocenę efektywności pomocy psychologiczno-pedagogicznej;

8) terminy spotkań zespołu;

9) podpisy osób biorących udział w poszczególnych spotkaniach zespołu.

W terminie do dnia 30 września 2011 r. zespoły opracują dla uczniów plany działań wspierających realizowane w roku szkolnym 2011/2012.

Dokładniejsze informacje zawarte są w Rozporządzeniu MEN.

Zajęcia Logopedyczne Dla Uczniów.

Od nowego roku szkolnego 2011/2012 w przedszkolach i gimnazjach obowiązywać będą nowe zasady udzielania pomocy psychologiczno pedagogicznej wg zasad nowego ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ z dnia 17 listopada 2010 r.

w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach.

W myśl tych przepisów szkoły muszą organizować dla dzieci zajęcia specjalistyczne w tym zajęcia logopedyczne, a szkolni logopedzi będą udzielać pomocy pedagogiczno psychologicznej i na wniosek rodziców uczestniczyć w pracach zespołu.

            Zajęcia logopedyczne w myśl nowych przepisów organizuje się dla uczniów z zaburzeniami mowy, które powodują zaburzenia komunikacji językowej oraz utrudniają naukę. Liczba uczestników na zajęciach logopedycznych nie może przekraczać 4 osób.

Do zadań logopedy w przedszkolu, szkole i placówce należy:

1) prowadzenie badań wstępnych w celu ustalenia stanu mowy uczniów, w tym mowy głośnej i pisma;

2) diagnozowanie logopedyczne oraz, odpowiednio do jego wyników, udzielanie pomocy logopedycznej poszczególnym uczniom z trudnościami w uczeniu się, we współpracy z nauczycielami prowadzącymi zajęcia z uczniem;

3) prowadzenie terapii logopedycznej indywidualnej i grupowej dla uczniów, w zależności od rozpoznanych potrzeb;

4) podejmowanie działań profilaktycznych zapobiegających powstawaniu zaburzeń komunikacji językowej, 

w tym współpraca z najbliższym środowiskiem ucznia.

Jak Uatrakcyjnić Zajęcia Dydaktyczne?

Obecne czasy obfitują w w narzędzia, którymi może posłużyć się każdy nauczyciel, aby zachęcić dzieci i młodzież do nauki własnego przedmiotu. Musimy tylko chcieć je znaleźć, zapoznać się z nimi i odpowiednio dostosować do własnych potrzeb. 

Do wyboru mamy nie tylko znane nam od dawna (i nadal "działające") metody aktywne. Obecnie wielu  dyrektorów szkół inwestuje m.in. w komputerowe programy edukacyjne, tablice interaktywne. W wielu szkołach komputer jest stałym wyposażeniem każdej pracowni. A dołączony projektor dopełnia reszty. W zasadzie wystarczy jeszcze tylko dostęp do internetu (choć niekoniecznie) i nasze lekcje naprawdę mogą stawać się coraz ciekawsze a uczniowie chętniej będą uczyli się naszego przedmiotu. 

Pamiętajmy również o tym, że prawie każde wydawnictwo zajmujące się wydawaniem podręczników  na różne sposoby stara się uatrakcyjnić swoją ofertę. Do wielu podręczników dołączane są płytki z ciekawymi aplikacjami. Na stronach internetowych wydawnictw znajduje się także dużo ciekawych aplikacji. Jak również informacje przydatne uczniom, rodzicom, nauczycielom.

Podsumowując: Szukajmy i korzystajmy. A najlepiej zacząć od wizyty na stronie internetowej wydawcy  Naszego podręcznika.

Co Robi Logopeda

Logopeda

Logopeda to człowiek zajmujący się kształtowaniem właściwej wymowy. Od kilku lat, żeby posługiwać się tym tytułem niezbędne jest wykształcenie wyższe w niniejszym kierunku lub studia podyplomowe na podbudowie wyższych studiów medycznych lub pedagogicznych.
Szczególnym czasem, kiedy specjalista logopeda powinien interweniować to okres rozwoju mowy i jej doskonalenia w wieku dziecięcym. Tym zajmuje się logopedia ogólna. Oprócz tego terapeuta gdy zajdzie taka potrzeba zajmuje się usuwaniu wszelkiego rodzaju wad i zaburzeń mowy – wtedy mówi się o logopedii specjalnej.

Kreatywność: Metoda Sześciu Kapeluszy

Metoda sześciu kapeluszy została stworzona przez Edwarda De Bono, twórcę pojęcia "myślenie lateralne". Idea sześciu kapeluszy pozwala na twórcze podejście do rozwiązywania problemów, wskazuje sześć różnych stron, z jakich można na dany problem postrzegać.

Metoda ta jest prosta, praktyczna i skuteczna, została zaakceptowana przez środowisko edukacyjne, korporacje i organizacje na całym świecie. Sześć kapeluszy zmienia dyskusje ze zwykłego argumentowania i bronienia swoich racji w konstruktywną dyskusję, cała idea polega na sztucznym przyjęciu określonego stanowiska w danej sprawie. Dzięki czemu nikt nie jest zbytnio emocjonalnie związany z bronieniem swoich racji, a jednocześnie może wyrażać swoje uczucia (w danym kapeluszu) bez potrzeby przejmowania się tym, co pomyślą inni. Umożliwia wygospodarowanie czasu na świadomy wysiłek twórczy w danym czasie, wprowadza pewien porządek tworzenia, przy jednoczesnym braku obaw pominięcia jakiegoś aspekt problemu.

Gdzie stosować technikę 6 kapeluszy?

Technikę tę można porównać do małej zabawy w teatrzyk. Ja bawię się sam jak nie mam nikogo dookoła, poprostu wyznaczam sobie po kilka minut na dany kapelusz i w danym czasie myślę tak, a nie inaczej zapisując swoje spostrzeżenia. Pracując tą techniką w grupkach (w firmach, w czasie spotkań, zebrań, czy nawet na lekcjach) możemy przyjąć wiele strategii, praktycznie każda dobra w zależności od sytuacji, można całą grupka zakładać jeden kapelusz, w danym czasie, a można się podzielić rolami i dyskutować ze sobą w różnych kapeluszach, zmieniając je od czasu do czasu. Chcąc na przykład komuś wytłumaczyć jakiś argument zakładamy i prosimy o włożenie takiego, a nie innego kapelusza, zamiast wymyślać kolejne argumenty.

W każdym kapeluszu myślimy inaczej!

 

Kapelusz Czerwony - emocje

 

"Jakie uczucia wchodzą tutaj w grę?"

Czerwony  kapelusz silnie związany jest z wyrażaniem emocji, namiętności, impulsywności i uczuciowym przejaskrawianiem rzeczywistości. Czerwony kapelusz za najważniejszy aspekt problemu uznaje wrażenia, intuicje, przeczucia i uczucia.

Kolor ten jest pewnego rodzaju włącznikiem uczuć, każda czynność, rzecz wiąże się z nimi, zakładając ten kapelusz mamy nakaz ich wyrażania. Pozbywamy się obiektywizmu, wszystko w tym kolorze wyrażamy, subiektywnie, coś się podoba lub nie. Nie pytamy dlaczego coś lubimy bardziej lub mniej, to są nasze uczucia i mamy wolność ich wyrażania w tym przebraniu. Decyzje podejmowane w tym kolorze mogą być nawet irracjonalne, przy emocjonalnym podejściu nie ma czasu na racjonalne myślenie, decyzje mogą być szybkie i gwałtowne, emocja jest reakcją na pierwsze wrażenie.

Niektórzy uważają, że myśliciel powinien być pozbawiony emocji, że emocje zakłócają myślenie. Jednak trzeba pamiętać ze każda decyzja wymaga emocji. Czerwony kapelusz nadaje subiektywnego znaczenia myśleniu. W pracy grupowej pozwala na otwarte wyrażanie uczuć, bez ich chowania i ukrywania, przecież to tylko odgrywanie ról, nie wyrażamy uczuć tylko odgrywamy rolę ;)

Kapelusz Biały - obiektywizm

Białykapelusz jest całkowitym przeciwieństwem czerwonego, wskazuje na czystość, sterylność, neutralność i logikę. Biały kapelusz zajmuje się faktami i liczbami. Białą rolę można porównać do roli komputera, istnieje pewien obiektywny algorytm postępowania, do którego się stosujemy, nie ma uczuć, nie ma emocji jest tylko to, co da się racjonalnie przedstawić.

Kolor biały jest włącznikiem faktów, np. mówimy: "teraz wkładamy biały kapelusz i analizujemy same fakty", należy pamiętać, że o faktach się nie dyskutuje, one istnieją. One musza być jak najbardziej obiektywne w pewnym aspekcie np. "ten budynek ma 10 lat". Biały kapelusz stosujemy, zwykle na początku zmiany wątku. Przykład, gdy przechodzimy do omawiania problemu niskich płac, najpierw musimy spytać o to, jakie są rzeczywiste płace, wtedy właśnie stosujemy ten kolor. Bialy posługuje się konkretnymi zestawami informacji, statystykami, dokumentami, analizami. Człowiek w białym nie ocenia zdarzeń, tylko wyjawia dane na konkretny temat i komentuje w granicach posiadanych informacji.

Należy pamiętać, o tym ze fakty nie zawsze muszą być faktami. Większość tak zwanych faktów to poprostu osobiste uwagi, poczynione w dobrej wierze, lub coś, co uznajemy za fakt. Dlatego dobrze jest czasem zastosować podział na fakty sprawdzone, fakty oparte na wierze, fakty "na ogół", czy też zastosować inną skalę prawdopodobieństwa. Na przykład czy stwierdzenie, ze "kobiety malują paznokcie" jest faktem? Możemy tu zastosować np. skalę prawdopodobieństwa, lub bardziej sprecyzować fakty np. "kobiety które mogą być zainteresowane naszym produktem (zmywaczem do paznokci) malują paznokcie".

Stosując się do zasad dobrego dialogu twórczego, możemy przyjąć, że wszystko to z czym przystępujemy do rozwiązania problemu, czyli nasza pierwotna wiedza na dany temat, znajduje się w białym kapeluszu. Dobrze jest za tym jako pierwszy punkt spotkania określić, biały kapelusz jako przedstawienie problemu.

Kapelusz Czarny - pesymizm

 

Czarny kapelusz to podejście logiczno pesymistyczne, negatywne, ma oceniać i ostrzegać przed zagrożeniami. Człowiek w czarnym nakryciu głowy, nadmiernie krytykuje rzeczywistość, widzi tylko złe jej aspekty. Czarny świat jest pełen zagrożeń, pełen negatywizmu i niepowodzeń.

Zadaniem zakładającego czarny kapelusz jest wykazanie wszystkich wad, niedociągnięć, braków i zagrożeń. Czarny kapelusz szuka dziury w całym, sprawdza czy wszystko do tej pory omawiane napewno jest słuszne. Pokazuje wszystkie konsekwencje, które mogą wyniknąć z przyjętego rozwiązania.

Czarny kapelusz zadaje pytania, docieka prawdy, patrzy w przyszłość np. "co się stanie gdy?", czy też "skąd wiesz że?". Za wszelką cenę próbuje wykazać, że ktoś może się mylić. Poszukując bezpieczeństwa czarny kapelusz wykazuje wszystkie niedociągnięcia, wszystkie luki, sprawdza czy wszystko jest zgodne z prawem. Kolejną cechą czarnego jest oszczędność, zarówno czasu jak i innych środków, sprawdza on czy rozwiązanie przyniesie odpowiednie korzyści, czy jesteśmy w stanie wprowadzić w życie rozwiązanie, ile czasu zajmie w porównaniu z innymi.

Krytykować jest łatwo, wręcz bardzo łatwo, zawsze można powiedzieć "nie bo nie", albo "nie bo ten człowiek jest głupi, to i jego pomysły są głupie". Zawsze znajdziemy ogromną ilość przykładów by kogoś, lub coś skrytykować. Nie o to jednak chodzi, krytykować w czarnym kapeluszu TAK, ale z umiarem. Krytyka ma wskazać elementy, o których należy bezwzględnie pamiętać i zwrócić na nie uwagę. Czarny kapelusz pozwala na spostrzeżenie wszystkich zagrożeń związanych z danym rozwiązaniem, nie powinien jednak blokować dyskusji.

Kapelusz Żółty - optymizm

 

Ubranie żółtego kapelusza, to przyjęcie pozytywnej postawy, można powiedzieć wręcz optymizm totalny. Żółty świat jest radosny, widzi tylko pozytywne aspekty rozwiązania. Żółty kapelusz jest dokładnym przeciwieństwem czarnego. Żółte myślenie to ciekawość, przyjemność i poszukiwanie radości.

Założenie żółtego kapelusza to zamiana w przedsiębiorcę. Przedsiębiorca widzi te korzyści, których inni nie spostrzegają na pierwszy rzut oka. Człowiek w zółtym kapeluszu, ma za zadanie wskazać wszystkie, nie tylko te oczywiste korzyści. Może odwoływać się nie tylko do logiki, praktyki, ale także do marzeń i nadziei.

Żółty jest przepełniony wiarą w sukces i powodzenie, wszędzie dookoła znajdują się nagrody, które żółty ma za zadanie pokazać. Żółty wskazuje najlepsze wyniki w przyszłych statystykach i prognozach, koncentruje się tylko i wyłącznie na pozytywnych aspektach. Rozważa wszystkie możliwości i korzyści, nawet te, które wykraczają poza rozpatrywany problem.

Myślenie w żółtym kapeluszu bada i analizuje korzyści, szuka dla nich logicznego poparcia. Przepełnione euforią, jest bardzo konstruktywne i płodne w nowe pomysły.

Kapelusz Zielony - możliwości

 

Zieleń  to kolor urodzaju, rozwoju, wyrastania roślin. Zielony kapelusz jest pełen pomysłów, pełen nowych możliwości.

Człowiek w zielonym ma za zadanie pokazać nowe spojrzenie, nowe punkty widzenia rzeczywistości. Zielony "nie drąży" starych pomysłów, zielony ukazuje nowe drogi. Nie ma obowiązku logicznego postępowania , ważne jest że znajduje nowe drogi. Zakładanie zielonego kapelusza pozwala nawet na odgrywanie roli kompletnie nielogicznego "głupka". Zielony nie trzyma się reguł, ma za zadanie działać inaczej niż karzą wzorce.

Stosując zielony kapelusz powinniśmy wystrzegać się myśli będących domeną innych kolorów, zielony nie widzi krytyki, nie widzi również obiektywizmu. Wiele szalonych pomysłów przekształcono na całkiem racjonalne, to przekształcenie jest zadaniem innych kapeluszy, zielonemu natomiast pozostaje odnajdywanie pomysłów.

Kolor ten pokazuje nowości, nie pozwala stać w miejscu, dla tego koloru wszystko jest w ruchu. Rzeczywistość jest ciągłą zmianą, zastana rzecz, prędzej czy później przybierze nowy kształt. Dane zdarzenie można porównać do nasionka, z którego nie wiadomo gdzie i kiedy wyrośnie zielony strączek, a potem zupełnie nowa roślinka - idea. To właśnie zielony sprawia, że możemy szukać przyszłości, szukać nowych rozwiązań, w tym co zdawałoby się już istnieć i "mocno stąpać po ziemi".

Zielony szuka kolejnych alternatywnych rozwiązań. Dla tego koloru, nawet ostateczne rozwiązanie, nie jest ostatecznym, jeśli tylko zostało odrobinę czasu na poszukiwania dalej.

Kapelusz Niebieski - organizacja

 

Człowiek w  niebieskim kapeluszu to chłodny bezstronny obserwator. Jego naczelnym zadaniem jest kontrola toku myślenia, to niebieski ma plan on narzuca dyscyplinę.

Zakładając niebieski kapelusz, wyłączamy wszystkie problemy związane z zagadnieniem, nie myślimy o nich na chwilę. Zamiast tego myślimy o tym co teraz powinniśmy zrobić, jaki kapelusz włożyć? Niebieski nie tylko kontroluje, niebieski porządkuje oraz określa ograniczenia i priorytety, nie pozwala wychodzić poza określone granice.

To niebieski programuje wyglądał całej sesji, jaki kapelusz włożyć najpierw, a jaki później. Przykładowo gdy omawiana kwestia wiąże się z dużymi emocjami, dobrze jest włożyć najpierw czerwony kapelusz.

W trakcie dyskusji, dodatkowym zadaniem niebieskiego jest monitorowanie całego procesu, to niebieski kapelusz komentuje ostęp dyskusji, to niebieski kapelusz sporządza opis. Do niego również należy sporządzenie wniosków.

Podsumowanie

Główną zaletą tej metody podczas pracy z większa ilością osób jest odgrywanie ról. Bawiąc się w teatrzyk człowiek nie ukrywa swoich emocji, nie ukrywa tego co czuje, mówi to co uważa że powinien powiedzieć w danym kapeluszu, a nie to co wypada powiedzieć. Metoda ta pozwala na całkowicie szczere rozmowy pod pretekstem przybierania kapeluszy.

Ponadto technika sześciu kapeluszy, pozwala na dowolne uporządkowanie pracy nad każdym zagadnieniem. Umożliwia myślicielowi skupienie się w danej chwili na tylko jednej rzeczy, np. zamiast zajmować się emocjami, będzie on tworzył nowe idee, podczas gdy na emocje przyjdzie odpowiedni czas.

Technika ta broni nas również przed zbytnio monotonnym podejściem do zagadnień. Gdy widzimy że zbytnio drążymy jeden aspekt, wiemy że nadszedł czas na zmianę kapelusza, a więc zmianę postrzegania.

BIBLIOGRAFIA:
De Bono Edward: Myślenie równoległe, Wydawnictwo Prima, Warszawa 1998 r.
De Bono Edward: Sześć kapeluszy, czyli sześć sposobów myślenia, Wydawnictwo Medium, Warszawa 1997 r.

---

Tomasz Urban
e-biznes - przedsiębiorca w internecie